Jogyakarta 10 mei.

   
   


Vanmorgen vroeg ontbeten, afscheid genomen van “Pak” Sutrisno en het personeel en we hebben ons door Eddy de Sopir
naar het station laten brengen.
We hebben niet zo goed geslapen want het was de hele nacht rumoerig geweest met auto’s die luid Islamitische liederen
ten gehore brachten en jongelui die op blikken aan het slaan waren.
De veehandelaren probeerden hun laatste geiten en schapen te verkopen.
Hopen afval, oud gras en mest werden allemaal verbrand.
In het donker gaf dit alles een zeer vreemd, beetje spookachtig beeld.
Maar ‘s ochtends naar het station waren de anders zo drukke wegen geheel verlaten.
Pak Sutrisno had ons verteld dat op het plein voor de Moskee de gekochte dieren geslacht zouden worden.
Niet door slagers maar iedereen zou zelf zijn eigen dier wilde slachten.

    


Wij waren blij dat wij op dat moment in de
trein zouden zitten.
De trein waar we mee naar Jogyakarta
zouden gaan was maar klein.
Een diesel locomotief, onze wagon,
en de “makananwagon”(restauratie),
en voor de rest een paar gewone wagons
(geen luxe).Het zag er allemaal keurig uit.

 



De tocht was prima, eten, drinken,
en buiten een prachtig landschap.
Als de trein langzaam reed,
hij ging al niet zo hard, liepen er buiten
allemaal verkoopsters met wat rijst,
bananen etc. om te verkopen en dat
allemaal door het raam van het rijtuig.
Het was een hele dag rijden en we
kwamen om 15.15 uur aan in Jogyakarta.
Een taxi met meter gezocht
en ingestapt.
Prompt “deed”  de meter het niet meer,
nou ja touristen belazeren is een topsport geworden in Indonesië
Ondertussen is het gaan regenen.
Echt stralend weer hebben we
nog niet gehad.

 





Onze wagon.

De wagon had A.C. zo dat wij binnen in een
temperatuur zaten van ongeveer 12
graden terwijl buiten ons raam
de tropenzon scheen.


Het perron van Bandung.
   



Uitzicht vanuit de trein.(1)



Fruit verkoopster op 't perron.





Uitzicht vanuit de trein.(2) 		   
   
We werden opgewacht door een werkster (Penbantu),
die voor ons zal koken en wassen.
Zij zou ook ’s morgens voor ons ontbijt maken maar zij
komt pas om 8.30 uur en dat is voor ons te laat.
De groene Sawah’s voor onze deur waren op dit moment
stoppelig een droog veldje.
Ze hadden n.l. pas geoogst.
Het huis is zo beveiligd dat er om het hele huis hekken
staan die met een grote ketting en sloten.
’s Avonds zijn we binnen gebleven.
Straatverlichting is er niet en gezien onze ervaring
in Bandung en het feit dat wij toch vrij geïsoleerd van
de hoofdweg zitten hebben wij geen zin om ons ’s avonds
op straat te begeven.
Onze ervaringen in Indonesië zijn niet zo positief.
Mensen die met je mee blijven lopen.
Je gids willen zijn, rotzooi aan willen smeren e.d. geven
je niet echt een ontspannen gevoel.
Ergens even stil blijven staan en direct mensen om je
heen die aan je willen verdienen, ik baalde
daar behoorlijk van.




Ons huis met rondom een hek en hangsloten.

   



Het dorre rijstveld voor onze deur.
   


Jogyakarta 11 mei.

Vanmorgen als ontbijt soep gegeten en
om 8.30 uur kwam onze Ibu Dhenok
(onze hulp)aan.
Zij werd gebracht door een fietstaxi,
en ze had bananen, papaya en andere
zaken meegenomen.
Ze ging voor ons wassen, huis
schoonmaken, eten koken en
het eten zou om 15.00 uur klaar zijn.
Wij zijn lopend naar de stad gegaan,
overdekte markten en grote winkelcentra.
Na wat rond kijken zijn we
weer rustig richting ons huis gelopen, (wij konden niet zo snel lopen gezien mijn
gekneusde ribben en overal blauwe
plekken) de afstand was
ongeveer 5 km.

Veel verkeer in de stad.

 

 

Gauw ons wassen en toen aan tafel,
ze had heerlijk gekookt, ze had
zoveel gekookt dat we er met
z'n tweeën wel
een hele week van konden eten.
We hebben een gedeelte in de
koelkast gezet voor morgenochtend
en de rest hebben we aan
Ibu Dhenok mee gegeven.
Elke dag gaven we haar wat
geld mee en dan ging ze inkopen
doen voor de andere dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  




Het avondmaal voor 2 personen.

 
   

Jogyakarta 12 mei.

Vannacht zijn we ons rot geschrokken.We hoorden een alarm uit de huiskamer komen, het was een hels kabaal.
De schrik zit er natuurlijk nog in van Bandung, dus mijn man uit z’n bed slaapdronken naar de huiskamer en wat bleek, na enig
zoeken in het donker kwam m’n man tot de ontdekking dat een ouderwetse wekker met een grote bel bovenop de oorzaak was.


    


Richting JL Magelang.



Vanmorgen naar de JL Magelang gelopen, er was nl geen taxi te krijgen.
We hebben een weg genomen langs mooie huizen, een moskee en twee scholen.
Op de JL Magalang aangekomen hebben we een blauwe taxi gevonden, meter
aan laten zetten en ons laten brengen naar
de ingang van het Kraton.

P.S.Tijdens het lopen zagen we ook een huis in aanbouw.
Steigers van bamboestokken etc.





Even uitrusten van het harde werk.



Ingang Kraton.
Het Kraton is een ommuurde ruimte van ongeveer 1 km in het vierkant waar
de Sultan van Jogyakarta woont.
Het grootste gedeelte van het terrein is tegen betaling te bezichtigen.
Voor het Noordelijkse gedeelte kregen we officiële gids mee die ons veel
informatie heeft verschaft.
Via kleine straatjes in het Kraton zijn wij bij het zuidelijke gedeelte aangekomen.
Voor de fotocamera moesten we ook betalen en kregen we een kaartje
voorzien van een elastiekje.
Dit moest aan de camera gehangen worden.
We hebben ons aangesloten bij een groep Nederlanders die door een
gids rondgeleid werden.

De gids was een kleine,
traditioneel geklede Javaan
met een enorm groot glazen oog.
Hij sprak uitstekend Nederlands,
en hij vertelde dat hij
dat allemaal geleerd had uit de
Margriet en Libelle,
en hij sprak over de
Alkmaarse Kaasmarkt.
Toch hebben we er nog wel
wat van opgestoken.
Gelukkig hadden we er al wel
veel over gelezen.
We hebben deze dag veel
gezien en veel indrukken
opgedaan.

Onze Gids.



Toen naar huis waar onze Ibu Dhenok
volgens ons wel voor 8 personen
had gekookt.
Het eten was uit prima en voor ons
avond eten hadden we nog wat
Pisang Susu, kroepoek, koffie en Papaya.
Weer hebben we eten meegegeven
en weer wat in de koelkast
gezet voor morgenochtend.
   
Jogyakarta 13 mei.

 

 

  
    Vanmorgen na het ontbijt zijn we naar de JL. Tirto Dipuran gegaan.
Eerst lopend en op de JL. Magalang een taxi genomen.
Aan de JL. Tirto Dipuran (en de zijstraten) bevinden zich verschillende Batik
winkels en fabriekjes.
Er is daar ook veel houtsnijwerk te koop.
Na alles een beetje bekeken te hebben zijn we naar de
JL.Prawirotaman gegaan.
Dit is één lang lint van Hotelletje, quest-houses, reisbureau's
en eettentjes.
De huidskleur is daar meestal blank en 's avonds schijnt
dit nog veel erger te zijn.
Op de hoek van deze straat en de Jl. Parantritis zit een eettentje
"Tante Lies"genaamd.
Daar hebben we wat gegeten en gedronken en toen richting
Ford Vredeburg.
Dit is een oud Koloniaal Fort met mooie witte gebouwen en geheel ommuurd.
Na dat we dit alles bekeken hadden en ook foto's gemaakt te hebben zijn we
weer richting ons huis gegaan.

Ford Vredeburg.

   
   


We hebben het opgegeven om Ibu Dhenok wijs te maken dat wij geen grote eters zijn.
Ze had nu zoveel gekookt dat we onze hele fam. uit konden nodigen en dan zouden we waarschijnlijk nog over hebben.
Zondag en maandag heeft zij 2 vrije dagen, komt ons goed uit dan kunnen we even bijkomen van het vele en lekkere eten.


    
   

Vanmiddag was er een man op het rijstveld (tegenover ons)
bezig met een sikkel om de rijsthalmen af te snijden.
Als ze afgesneden zijn pakt hij een bos halmen en slaat
ze hard tegen de grond waar hij eerst een plastic
zeil heeft neergelegd.



Rijsthalmen afsnijden.




Schilletjes weg laten waaien.

Nadat hij op de moeizame manier een bergje rijstkorrels
bij elkaar heeft doet hij deze in een mand.
Door deze mand te kantelen vallen de rijstkorrels op een
ander stuk zeil en waaien de schilletjes e.d. weg
voordat de rijstkorrels op het zeil terecht komen.
Dit gaat zo uren door, net zolang tot hij een mand vol heeft.

    
   

Het is ondertussen weer gaan regenen, maar we hoorden via de wereldomroep dat het weer in Nederland ook slecht is.

   
   

Jogyakarta 14 mei 1995.

   
   

Vandaag niet veel gedaan.
Het was dus echt een rustdag voor ons.
Vanmorgen in de tuin gezeten, eerst in de zon, (Jawel) en toen onder een
boom in de schaduw.
Het werd n.l. erg warm, en dat waren we niet gewend na alle regen die
we al gehad hebben.
Aan de overkant van ons huis is die Javaanse man weer de hele dag bezig
geweest op het rijstveld.
's Middags om 15.00 uur had hij toch maar 3 mud rijst in zakken zitten.
De stoppels heeft hij afgebrand, en de lege halmen werden door een oude
man gebundeld en apart op een fiets weggebracht.
Meer hebben we vandaag niet gedaan, wel veel gelezen,
maar dat was het dan ook wel.



Het vervoer van de rijst.
   
   

Jogyakarta 15 mei 1995.

   
   

Vandaag alleen naar een reisbureau geweest.
We hebben een excursie geboekt naar de Borobudur, Merapi (vulkaan), Prambahan en naar de Zilverstad Kota Gede.
Onderweg nog even ergens wat gedronken, wat Batik gekocht en toen weer terug naar huis.

    
   

Jogyakarta 16 mei 1995.

   
   



Vandaag hadden we een excursie.
Had wel weer wat voeten in de aarde.
We zouden om 7.15 uur voor het gebouw Mobil Baru,
hoek JL.Jalimutio worden opgehaald.
Voor de zekerheid stonden we er al om 7.00 uur.
Toer er om 8.15 uur nog geen busje was gearriveerd is
mijn man gaan bellen.
Net toen mijn man verbinding had met het reisbureau,
die ging nl. pas om 8.00 uur open, kwam het busje er aan.
Ze hadden een hele tijd moeten wachten op een
Spaans echtpaar wat zich had verslapen, en toch
nog op hun gemak uitgebreid wilden ontbijten.

 



Richting Borobudur
   
   




Klein gedeelte van de Borobudur

We zijn eerst naar de Borobudur geweest.
Daar kaartjes gekocht en met een gids mee.
Hij heeft ons het hele verhaal over Boedha en het ontstaan van de
Tempel keurig uitgelegd.
Er waren vrij veel touristen, nu nog voornamelijk Indonesiërs,
Japanners en Chinezen.
Ook daar breek je je nek over bedelaars en rommelverkopers.

 

 

  
   




Waarschuwingsbord i.v.m. hete gaswolken.

Hierna zijn we naar de Merapi
vulkaan gereden.
Deze is nog niet zo lang geleden uitgebarsten, nl. op 22 november 1994.
Vloeibare lava heeft de aanwezige rivierbedding met een 7 meter hoge
lava laag gevuld.
Ook de brug die over de rivier lag is grotendeels met lava bedekt.
Het water wat nu van de berg stroomt zoekt zich een weg tussen
lava en gesteende.
Een aantal mensen is gedood en er worden nog 12 mensen vermist.
Verbrande bomen en beschadigde
huizen zijn stille getuigen van
deze uitbarsting.
Echter tegen de vulkaanhelling zie je overal huisjes die weer bewoond zijn.
De mensen die daar nu weer wonen
zien wel.


De weg wordt weer hersteld.

   
   

Na de Merapi vulkaan zijn we richting Prambanan gegaan.
Een aantal Hindoe tempels.
Ook daar door een gids een goede uitleg.



Wandelpad richting Tempels.

 



Een van de Tempels.

Het is natuurlijk wel erg knap hoe die tempels gebouwd zijn e.d. maar voor de rest zegt het ons niet zo erg veel.
Net als bij de Borobudur weer veel verkopers.
Men heeft wel de monumenten omgeven door veel groen en wandelpaden.
Uit de verte ziet het er mooier en leuker uit dan van dichtbij.


   
    Als laatste van deze dag zijn we naar Kota Gede, het stadje
waar de zilversmeden zitten.
Ongelofelijk, in het duister itten een aantal jongens en
mannen met behulp van olie branders en
voetbediende blaasbalgen het mooiste en fijnste
zilverwerk te maken.
Met fijne pincetjes verbuigen zij het dunne zilverdraad tot bloemen,
vlinders, wajangpoppen etc..
Andere waren bezig d.m.v. kloppen, timmeren
en met drevels uit stukken vlakke zilverplaat servetringen
en theepotten te maken.
Een compleet werkstuk kan wel anderhalve maand
arbeid zijn voor het af is.
Wat je binnen zag maken in de werkplaats, kon
binnen in een winkeltje gekocht worden.



De zilversmeden aan 't werk.

 

 

  
   

Jogyakarta 17 mei 1995.

   
 

Vanmorgen kregen we bezoek van Herni Sunarti.
Dit is een Javaanse vrouw die met een Nederlander getrouwd is en hier wonen.
Zij gaat voor ons een trip verzorgen naar Parangtritis (aan de zuidkust van Java, onder Yogyakarta).
Ook heeft zij er voor gezorgd dat wij een uitvoering van het Ramayana ballet kunnen bijwonen (de hele uitvoering).
Wij gaan dan met haar en haar dochtertje 's avonds naar de uitvoering, haar chauffeur komt ons dan halen en via
haar woning rijden we dan naar het ballet.
Tevens hebben we gevraagd of zij voor ons tickets en vervoer kon regelen, want we gaan weer terug naar
Bandung voor een aantal dagen.
Pak Sutrisno gebeld, doorgegeven wanneer we komen, zodat we opgehaald konden
worden van het vliegveld en onze kamer weer in orde is.


 
  Jogyakarta 18 mei 1995.  
 




Ingang van de Keramiek shop.
Vanmorgen om 8.00 uur stond er een A.C. busje bij
ons voor de deur
Allereerst bracht hij ons naar een pottenbakkersdorpje.
De weg daar naar toe doet je het drukke stadsverkeer vergeten.
Tussen de rijstvelden en suikerrietplantages overal Dessa's
met toegangspoorten en keurige huisjes.
Schoolkinderen in uniform.
In het dorpje mooie keramiek gezien, maar om een
tuinbeeld mee naar huis te nemen, toch maar niet.
Daarna richting Imogiti.
De vorstelijke begraafplaats van de Sultans.



Via deze trap naar de begraafplaats.
 
 

.
Na deze bezichtiging gingen we naar Parangtritis via een binnendoorweg langs de rivier .
Vlak voor Parangtritis zijn we een hoge heuvel op gegaan, waar we een prachtig uitzicht zouden hebben
op de rivier en Parangtritis.
De weg was zo stijl dat de A.C. uit moest.
Op de heuvel foto's gemaakt, wat verse kokosmelk gedronken, en het vruchtvlees van die kokosnoot gegeten.
Daarna weer stijl omlaag naar het strand.
Het is daar verboden om te zwemmen en trouwens, het was er erg smerig.
We waren al zo'n 5 uur onderweg dus zijn we weer richting ons huis gegaan.
Ibu Dhenok stond al driftig te koken.		  
   


Langs de rivier.




Uitzicht op Parangtritis.

 

    
 


Het strand van Parangtritis. 		 
   

Jogyakarta 19 mei 1995.

    
    Vandaag blijven we thuis, koffers pakken want morgen gaan we weer terug naar Bandung.
In de namiddag worden we opgehaald door de chauffeur van Henri Sunarti.
We gaan eerst bij haar thuis langs om haar huis te bezichtigen en daarna gaan we naar het Ramayana ballet.		    
 


Aanvang van de voorstelling.




Klein gedeelte van het ballet.
 
  Na een korte inleiding waarin het hele verhaal wordt uitgelegd, begint de voorstelling.
Een prachtig gezicht.
De kleurige kostuums, de mooie dansen en goede belichting maken er iets groots van.
(Er doen dan ook meer dan 100 mensen aan mee).
Het was een hele lange zit maar we zijn wel blij dat we het hebben gezien.
Ongeveer 10 minuten voor het einde brak er een enorme onweersbui los.
We waren tot op ons hemd nat en niet alleen wij, maar iedereen.
De ballet uitvoering werd ingekort want de dansers en danseressen stonden ook in de stromende regen.
Het was inmiddels al bijna middernacht, dus gauw naar huis.


  
  Jogyakarta 20 mei 1995.  
    Zo vanmorgen zijn we met een taxi naar de luchthaven gegaan.
We hadden tickets voor de vliegmaatschappij Bouraq, achteraf niet zo'n goede keus maar dat wisten wij toen ook niet.		    
 



Staat ons vliegtuig erbij?

   
 


We dachten dat we een mooi vlieguig zouden krijgen, maar niets van dat alles.
Er landde een oud propellor vliegtuig, daar maakte we nog lol over, alleen de lol verdween toen bleek dat
dit ONS vliegtuig was.

Ons vliegtuig.

Achteraf begrepen we ook waarom onze tickets zo goedkoop waren.
De kist was maar voor een kwart bezet (ongeveer 12 mensen) en op aanwijzingen van de Piloot moesten
we ons een beetje over de zitplaatsen verdelen.
Hoewel wij alleen maar over land vlogen kregen we toch maar de werking van de uitgedeelde zwemvesten uitgelegd.
Dit was voor ons een nare ervaring omdat achteraf bleek dat het een heel oud vliegtuig wasmet hele oude Piloten.
We waren dus blij dat we op vaste bodem in Bandung stonden.

 
   

Beginpagina

Top

Java

Jakarta

Bandung

Laatste dagen Java